Sebagai manusia, saya percaya ramai memerlukan atau menginginkan kedamaian, kedamaian bukan sahaja dalam keluarga, masyarakat serta dunia, tetapi juga dalam diri kita sendiri. Tetapi realitinya, kita hidup dalam dunia di mana konflik dan salah faham menjadi sebahagian daripada kehidupan. Dalam peredaran masa, kita seolah-olah melihat semakin banyak keganasan, kebencian dan peperangan, serta masalah yang juga berlaku bukan sahaja dalam masyarakat tetapi juga dalam keluarga kita sendiri. Sesetengah daripada kita mungkin mula berfikir bahawa kedamaian hanya sekadar mimpi atau ilusi, dan tidak boleh dicapai.
Tetapi marilah kita bertanya kepada diri kita sendiri dengan ikhlas: Adakah kita benar-benar memahami apa makna damai? Damai bukan sekadar ketiadaan keganasan dan konflik. Damai wujud walaupun di antara konflik, memandangkan kedamaian bukan sahaja berdasarkan pada apa yang kita alami secara luaran tetapi sesuatu yang perlu berakar umbi dalam hati kita. Jika tidak ada kedamaian di dalam hati kita, kita tidak boleh mengalami ketenangan di luar diri kita sendiri. Kita mengalami konflik di dalam hati kita, hanya disebabkan kita sentiasa mahu mempunyai sesuatu menurut cara kita, dalam erti kata lain, kita mahu berada dalam kawalan. Masalah dengan perkara yang kita mahu mengikut cara kita ialah kadang kala kita tidak pernah mampu mengawal keadaan. Apabila kita tidak mendapatkan sesuatu dengan cara kita, kita berasa tidak gembira dan akan rasa tidak damai dalam hati kita. Satu-satunya cara di mana kita boleh mencari kedamaian adalah dengan membenarkan Tuhan mengawal kehidupan kita. Dalam bacaan kedua, kita diingatkan Kristus, yang datang untuk mematuhi kehendak Allah Bapa. Apabila kita menyedari bahawa cara Tuhan bukan cara kita, dan kita bersedia untuk menyerahkan hidup kita kepada Tuhan, maka kita akan rasa damai di dalam hati kita.
Jadi bagaimana kita mula mempunyai damai atau memulakan kedamaian? Salah satu cara yang terdapat dalam Al-Kitab hari ini: dengan menawarkan dan menerima hospitaliti. Apabila kita menawarkan hospitaliti kepada satu sama lain seperti Maria dan Elisabet menawarkan hospitaliti dan persahabatan antara satu sama lain, tercetus kedamaian. Apabila kita menolak untuk menawarkan hospitaliti kepada orang lain atau apabila kita menolak hospitaliti yang diberikan oleh orang lain, ini menyebabkan kedamaian menjadi kurang. Kita tidak memerlukan perkara besar atau menunggu peristiwa besar supaya kedamaian mengambil tempat. Kedamaian boleh menjadi satu kemungkinan pada hari ini, tatkala kita sanggup memberi atau mudah menerima suatu kata galakan yang ringkas, suatu perbuatan baik, suatu tawaran kasih sayang berbentuk bantuan. Kedamaian bermula apabila setiap seorang daripada kita percaya kita boleh membuat perbezaan, bermula dengan diri kita sendiri, dan kita dengan rendah diri serta sedia membiarkan Tuhan bantu dan menjadi panduan, seperti bacaan pertama mengingatkan kita: "Dia menjadi damai sejahtera."
Sesetengah daripada kita mungkin berasa terharu, berfikir bahawa kita hanya seorang insan. Mungkin ada yang bertanya, apa yang boleh seorang insan lakukan. Apa yang penting diperhatikan di sini ialah kita tidak perlu bimbang atau risau. Kita boleh membuat perbezaan, terutamanya apabila kita membenarkan Tuhan mengambil alih kehidupan kita, apabila kita bersedia untuk menyerahkan kehidupan kita kepada-Nya. Apabila kita melakukannya, kita akan menjumpai kedamaian, walaupun di antara masalah dan rintangan. Dalam kita bersedia untuk mengalu-alukan Yesus, Putera Damai kita, menjelang Krismas ini, marilah kita terus berharap dengan jagaan serta rezeki Allah, dan mengalami kedamaian sejati yang hanya Dia boleh beri.
Tiada ulasan:
Catat Ulasan